@Marxje schreef:
Lief dagboek,
Vandaag begin ik maar eens met mijn memoires op te schrijven en bij te houden, misschien kunnen andere mensen dan ook leren hoe het vooral niet moet.
Ik heb nu sinds een jaar een verschrikkelijk leuke Alfa V6, prachtwagen voor erbij, echt iedere keer een grote gulle lach op mijn gezicht wanneer de machtige v6 brult.
Als ik de 107, en c1 tjes inhaal die op het toppunt van hun benzine longetjes een heuveltje op moeten, kom ik voorbij geraasd met mijn machtige v6 brul.
(Op dat moment moet ik mij inhouden om mijn raampje niet open te doen en a la Jeremy clarkson POOOWWWWEERR te brullen)..Het feit dat ik daarna weer ingehaald wordt door de getergde c1 terwijl ik wederom bij een tankstation zegeltjes sta te sparen, kan ik hebben, ik heb mijn lol gehad en daar teer ik op.
Toevalligerwijs, lijkt ook oom agent in de gaten te hebben dat ik weleens iets te hard rijd, want overal waar ik rij, zetten ze een zwart kastje neer, of ligt oompje agent zelf met een flitser in de bosjes te wachten tot ik voorbij kom.
Waar oom agent voorheen al donut etende een duim omhoogstak als ik in mijn lada voorbij turfde, steekt hij nu vijf vingers omhoog en roept me na: kassa, dat is de vijfde, tot morgen, hasta la Vista baby!
Dit resulteert in een fraaie stroom blauwe enveloppen op de deurmat, waar ik dan vervolgens weer tekst en uitleg over moet geven aan mijn beeldschone doch wraakzuchtige echtgenote.
Opmerkingen als, ik krijg NOOIT boetes worden mij niet zelden naar het hoofd geslingerd. (Ik moet mij dan ook hevig inhouden om niet terug te roepen dat ze ook NOOIT rijd...., dat ritje naar de supermarkt telt niet).
U zult begrijpen lieve lezer, dat ik mij de woede van de vrouw op de hals haal, wanneer er weer een mooie enveloppe op de mat beland.
(Diegene die de slogan "giroblauw past bij jou". En "blauw is rustgevend" verzonnen heeft moet toch eens langskomen bij mij thuis).Hoe doen jullie dat, staat jullie wagen alleen maar te blinken op de oprit, of kunnen jullie zo nauwkeurig manoeuvreren met de kleine teen dat je binnen de snelheid blijft?
Ik heb mij reeds ingeschreven voor de wekelijkse column van Mona, met de titel, help mijn Italiaanse vriend heeft een boete fetisj....
Was het wel zo slim om perse dat race ding te kopen, ben ik niet toevallig vroegtijdig in mijn midlife crisis beland of moest ik perse wat compenseren voor het feit dat ik een kleingeschapen chinese vader heb.
2,
Vandaag moest ik mijn eerdere boete zonden goedmaken met mijn ega, ik moest het ergste doen wat ik bedenken kon, namelijk een dagje mee winkelen.
Een van de keiharde eisen die ik meekreeg was: niet kijken naar horloges.... (Mijn vrouw wordt er onderhand horendol van dat overal waar zij kijkt, ik een paar winkels verder een juwelier gevonden heb en sta te kwijlen bij de nieuwe omega, die ene citizen die ik nog niet heb, of die seiko die blijft lonken.)Het is zelfs zo erg, dat als zij een verhaal verteld, of me informeert over een afspraak die we binnenkort hebben voor een van de kinderen, ik ineens stil ben, we lopen langs een goede juwelier en mijn aandacht is weg. De informatie gaat het ene oor in, en het andere oor weer uit. Mijn focus ligt ineens onbedoeld en ongewild helemaal bij die sale van dat horloge dat al een tijdje op mijn wishlist staat...
In de golf cabrio zonder cruise control de A2 over, en zonder nog meer boetes veilig en wel aangekomen in het bijna altijd zonnig zuiden (waarschijnlijk alleen vandaag niet zonnig)...
De vrouw wilde nieuwe bh en lingeriesetjes hebben, dus als brave echtgenoot ga je mee de Hunkemöller in. Ze verdwijnt een pashokje in met een arsenaal aan veel te dure minidingetjes, waar ik helemaal niets mee heb, omdat het toch uit moet.....
Daar sta je dan, het Alfa mannetje, te wachten in een warme, overbevolkte Hunkemöller waar het gesprek van de dag lijkt te gaan over het vreemdgaan van Rick in goede tijden slechte tijden, met twee tasjes in je hand, te wachten tot je vrouw klaar is.
Op dat moment begin ik mijn leven te overdenken, kan ik nog wegrennen, is het al te laat?
Net op het ogenblik dat ik bij het punt ben aangeland waar ik de spoortijden opzoek op mijn mobiele telefoon om mijzelf vol smart achter de trein te werpen, roept ze me.Verdwaasd reageer ik niet, en nogmaals roept ze me. Ik krijg ineens positieve denkbeelden en met gezonde spanning in de toch al strakke spijkerbroek, hol ik op een half hopeloos drafje naar de paskamers toe, hopend op het beste.
Een vluggertje, tenminste een lapdance, of in het minst gunstige geval een paar gulle blikken en warme handen die ik bieden kan.
Niets is minder waar. Nog voordat ik het pashokje betreden kan, komt er een Hunkemöller kenau aan die vraagt of alles naar wens is. Gezien ze nogal grofgebouwd was en zo weggelopen leek van de set van " planet of the apes" ben ik maar weer gaan zitten.
Na dit fiasco, was het tijd voor een kleine versnapering. Mijn vrouw was zo goed om mij te laten kiezen waar het eten plaats mocht vinden.
En natuurlijk koos ik voor een oosterse hap.Het personeel stroomde uit om te zien hoe een arme zwaarbeladen pakezel als ik met alle tassen de deur doorkwam en ging zitten.
Honger is mijn gevoelige punt en met een kreun waar moeder aarde van schrikt, zeeg ik mijn volronde lichaam neer op de stoel.(Noot van de schrijver, ja ik ben dik, ik heb het lichaam van een god, het is alleen jammer dat het een Boeddha is.
Als ik zomers op het strand lig, word ik teruggeduwd in zee door Greenpeace activisten die me nathouden met doeken en emmers. En als ik thuis ga douchen, roept de buurman "free Willy", omdat alles nat wordt, behalve het putje).Na de maaltijd was het tijd voor de thuisreis, keurig op een kruissnelheid van 90, want nog een boete kan ik er even niet bijhebben.
Als jullie dit leuk vinden, zal ik het dagboek regelmatig updaten met mijn gebeurtenissen.
Zo niet, zeg het dan ook, dan stop ik onmiddellijk.
Berichten: 10
Deelnemers: 8